never give up, małaa .

Chciałabym aby wiedział, że każdego dnia tęsknie tylko za nim, tak silnie, ukrywając pod wymuszonym uśmiechem cały ten cholerny ból, który tak naprawdę za każdym razem przygniata na glebę. żeby wiedział, jak bardzo brakuje mi jego głosu, uśmiechu, każdego z gestów i słów, żeby w końcu uwierzył w to co czuję, uświadomił sobie, że dla mnie jest wszystkim, jest jak tlen, bez którego istnienie nie miałoby sensu.

w końcu znalazłam chwilę by cokolwiek tu napisać. jak jest u mnie ? no właściwie to w porządku, tylko w szczegółach tkwi beznadzieja. mija juz bodajże 4 miesiąc po rozstaniu, a mnie dalej nurtuje pare pytań, dla mnie to nie jest do końca wyjaśniona sprawa... chciałabym żeby było jak dawniej, wtedy byłam szcześliwa, pełna radości, ochoty do życia. Od tamtej pory relacje nawet pomiędzy naszą 6 się zmieniły, uległy rozpadowi. Żałuje pewnych sytuacji, w których całkiem inaczej mogłam się zachować, nie dopuścić by było tyle kłótni z byle jakiego powodu..być lepsza po prostu i dawać z siebie więcej a nie jedynie oczekiwać czegoś więcej od Niego. dziwnie się czuję, powinnam dać sobie całkowicie spokój z tym wszystkim, ale.. jedynie Brygida mnie dosłownie rozumie, ma podobną sytuacje. Właśnie moje ferie dobiegają końca, pojutrze do szkoły, nie wyobrażam sobie tego i to w ogóle.. dzień w dzień wstaje o 12, góra 13.. i jak tu się przestawić na wstawanie przed 7 ? jakoś dam radę, w końcu muszę. OGÓŁEM rzecz biorąc to ferie mineły bardzo ale to bardzo szybko i właściwie dobrze je będę wspominać. Dużo spontanu, nieogarnietych sytuacji i decyzji podjętych bardzo pochopnie i nieprzemyślenie :D ale wszystko jakoś się trzymało kupy. teraz jestem zmęczona, po tylu nieprzespanych nocach, siedzeniu do rana i spania do 14. trzeba znów przestawić się na tryb dzienny, nadchodzi szara rzeczywistość - niestety.

bedzie dobrze ! musi ! :*
kilka zdjęć z ostatnich dni .